 |
| ខេត្តប៉ៃលិនអតីត តំបន់ផ្តាច់ខ្លួនចុងក្រោយរបស់មេដឹកនាំខ្មែរក្រហម។ |
ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរវ័យចំណាស់បានស្គាល់ប៉ៃលិនថា ជាខេត្តនៃរ៉ែត្បូងរបស់កម្ពុជា តាំងពីយូរលង់ណាស់មកហើយ។ ក្រោយមក ក្រោយពីការដួលរលំនៃរបបខ្មែរក្រហម ប៉ៃលិន ក៏ដូចជាតំបន់នៅតាមព្រំដែនថៃជាច្រើនទៀតដែរ ស្ថិតនៅក្រោមការកាន់កាប់របស់រដ្ឋបាលខ្មែរក្រហមដដែល។ ក្រោយការធ្វើសមាហរណកម្មនៃមេដឹកនាំជាន់ខ្ពស់ក្រុមខ្មែរក្រហមនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩៦ ប៉ៃលិន ដែលត្រូវបានគេនិយាយថា លែងសម្បូរណ៍ធនធានរ៉ែត្បូងទៀតហើយនោះ ក៏ចាប់ផ្តើមទទួលអ្នកចំណូលថ្មី ពីខេត្តផ្សេងៗ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើកសិកម្ម និងធ្វើជំនួញផ្សេងៗយ៉ាងមមាញឹក។
បច្ចុប្បន្ននេះ បើទោះជាមានរមណីយដ្ឋានទេសចរណ៍ល្បីខ្លះៗ ដូចជាវត្តភ្នំយ៉ាត ទេសភាពព្រៃភ្នំ និងទឹកធ្លាក់នោះក៏ដោយ ប៉ៃលិនត្រូវបានគេស្គាល់ថា ជាតំបន់កសិកម្មទៅវិញ ជាជាងទឹកដីត្បូងពេជ្រ និងតំបន់ប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរក្រហម។ ក្នុងន័យនេះ កូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយ អាចនឹងមិនស្គាល់ឡើយ ប្រវត្តិនៃទឹកដីប៉ៃលិនដ៏មានសារៈសំខាន់ ដែលជាប់នឹងព្រំដែនថៃនោះ។
តាមពិត ប្រសិនបើគេពិចារណា បំលែង ឬច្នៃប្រឌិតក្រុងប៉ៃលិនអោយទៅជាសារៈមន្ទីរមួយនោះ ប៉ៃលិននឹងមានសក្តានុពលកាន់តែខ្លាំងផ្នែកទេសចរណ៍បន្ថែមនៅក្នុងតំបន់ភាគពាយ័ព្យនៃប្រទេសកម្ពុជា។ វាក៏ក្លាយទៅខ្សែនៃតំបន់ទេសចរណ៍ដែលភ្ជាប់ពីខេត្តបាត់ដំបង ទៅប៉ៃលិននិងតំបន់ព្រំដែនថៃដែរ។ សូមកុំភ្លេចថា មានតំបន់រមណីយដ្ឋានទេសចរណ៍ជាច្រើនរួចហើយ ដែលស្ថិតនៅចម្លោះខេត្តបាត់ដំបង និងខេត្តប៉ៃលិន លើអតីតផ្លូវជាតិលេខ១០ ឬផ្លូវជាតិលេខ៥៧បច្ចុប្បន្ន។ រមណីយដ្ឋានទាំងនោះរួមមាន ភ្នំសំពៅ អាងទំនប់ទឹកកំពីងគំពួយ ជ្រោះពេជ្យចិន្តា រមណីយដ្ឋានសេកសកជាដើម។
តើគេគួរធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីធ្វើអោយប៉ៃលិនក្លាយជាសារៈមន្ទីរវប្បធម៌ និងប្រវត្តិសាស្ត្រ?
ទីមួយ។ និយាយអំពីទឹកដីរ៉ែត្បូងក្រោមដីមានតម្លៃ។ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ជាពិសេសពលរដ្ឋខ្មែរតែម្តង ដឹង និងស្គាល់អំពីខ្សែសង្វាក់នៃជីករកត្បូង រែងត្បូង ច្នៃត្បូង? តើគេធ្វើជាមួយនឹងឧបករណ៍អ្វីខ្លះ? ប្រសិនបើ មានមតិខ្លះនិយាយថា ប៉ៃលិនអស់ធនធានរ៉ែត្បូងមានតម្លៃហើយនោះ គឹគេរឹតតែត្រូវរៀបចំដាក់បង្ហាញអំពីជីវភាព និងសកម្មភាពរបស់ប្រជាជននៃខេត្តប៉ៃលិនពីអតីតកាលនោះទៅទៀត ដើម្បីរក្សាកេរដំណែល និងប្រវត្តិសាស្ត្រមួយរបស់ខេត្តនេះ។ នៅពេលដែលវាក្លាយទៅជាសារៈមន្ទីរនោះហើយ ដែលប៉ៃលិននៅតែមានឈ្មោះថា ជាខេត្តនៃទឹកដីត្បូងពេជ្ររបស់កម្ពុជា។ ឆ្លៀតពេលដែលនៅមានប្រជាជនចាស់ដែលនៅបន្តរស់នៅក្នុងលើទឹកដីប៉ៃលិននោះហើយ ដែលគេត្រូវរៀបចំអោយពួកគេទាំងនោះ ជាអ្នកបង្ហាញនៅលើទីតាំងជាក់ស្តែងខ្សែសង្វាក់នៃការរាវរកត្បូង។ នេះក៏ជាផ្តល់ការងារដល់ប្រជាជននៅប៉ៃលិនដែរ។
ទី២។ ដោយសារតែប៉ៃលិន ក៏ធ្លាប់ជាមូលដ្ឋានទ័ព និងរដ្ឋបាលរបស់ក្រុមខ្មែរក្រហម ហេតុអ្វីបានជាគេ មិនរៀបចំទីតាំងសំខាន់ៗមួយចំនួន ដូចជាកន្លែងរស់នៅ កន្លែងធ្វើការរបស់មេដឹកនាំខ្មែរក្រហម អោយទៅជាទីតាំងទេសចរណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រ ដូចដែលរដ្ឋាភិបាលបានធ្វើនៅក្នុងស្រុកអន្លង់វែងខេត្តឧត្តរមានជ័យ? អាចមានមតិដែលរិះគន់ថា ការរៀបចំធ្វើអោយមានតំបន់ទេសចរណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រទាក់ទងនឹងអតីតក្រុមខ្មែរក្រហម វានឹងប៉ះពាល់ដល់គំនិតនៃការបង្រួបបង្រួម និងធ្វើសមាហរណកម្មនៃប្រជាជាតិខ្មែរតែមួយ ប៉ុន្តែមិនអាចព្រោះតែគំនិតនៃសមាហរណកម្មនេះ គេត្រូវបំភ្លេចប្រវត្តិសាស្ត្រមួយនោះឡើយ។
ផ្ទុយទៅវិញ ដូចនៅក្នុងប្រទេសនានាក្នុងពិភពលោកដែរ ទីតាំងប្រវត្តិសាស្ត្របែបនេះ វាបានក្លាយទៅជាតំបន់ទេសចរណ៍ដែលរកចំណូលអោយប្រទេសជាតិ វាបានបង្កើតការងារអោយប្រជាពលរដ្ឋ ហើយវាក៏ក្លាយទៅជាថ្នាក់រៀនប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់អ្នកសិក្សាជាតិ និងអន្តរជាតិដែរ។
ចំនុចទី៣ ដែលគេអាចរៀបចំធ្វើដែរនោះ គឺការបង្ហាញឈ្មោះទីតាំងមួយចំនួនដែលមាននៅក្នុងបទចំរៀងជាច្រើនបទរបស់អ្នកចំរៀងសម័យដើម។ ពលរដ្ឋខ្មែរភាគច្រើនលើសលប់ដែលនៅបន្តស្តាប់បទចម្រៀងសម័យដើម ដោយភាពមោទន និងភាពស្ញប់ស្ញែងនោះ នៅតែចង់ស្គាល់ទីតាំងដែលអ្នកចំរៀងបានច្រៀងរៀបរាប់នៅក្នុងបទចម្រៀង។
ទាំងនេះគឺជាគំនិតនៃការអភិរក្សប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។ ជាការពិត ប្រសិនបើគេត្រូវរៀបចំការដ្ឋានទាំងនេះមែន របៀបធ្វើយ៉ាងណានោះ វាជារឿងមួយទៀត ដែលគេការសិក្សា និងរៀបចំផែនការ។
ហើយប្រសិនបើគេអាចធ្វើបានមែននោះ ប៉ៃលិនអាចនឹងក្លាយទៅជាទីតាំងដ៏ល្បីរន្ទឺមួយថែមទៀតផ្នែកវប្បធម៌ និងប្រវត្តិសាស្ត្រ ថែមពីលើសក្តានុពលសេដ្ឋកិច្ចផ្នែកកសិកម្មដែលខេត្តកំពុងមានស្រាប់ហើយនោះ។ ហើយមិនខុសឡើយថា វាក៏ជាការធ្វើពិពិធកម្មគោលដៅទេសចរណ៍ ដែលក្រសួងទេសចរណ៍កំពុងអនុវត្តន៍ផងដែរ។
ជាការពិតណាស់ ប្រសិនបើវាក្លាយទៅជាតំបន់ទេសចរណ៍ហើយនោះ វាក៏ផ្តល់ចំណូលដល់ពលរដ្ឋខ្មែរថែមទៀតដែរ តាមរយៈការទទួលបានការងារថ្មី និងមុខរបរអាជីវកម្មដែលទាក់ទងនឹងវិស័យទេសចរណ៍នេះ៕
ប្រភពពី៖ ខេមរភាសា
No comments:
Post a Comment